De avonturen van Babi Rambutan

< Terug

De avonturen van Rambutan, kortweg Bu Bu
Geschreven door Donata van der Goorbergh
Conceptueel ontwerp en illustraties door Charles Stephan

Wat er voorafging

Bu Bu, de bijzondere biggenzoon van Meis Melati, was nogal eenzaam, maar toen hij van de Oude Tokèh een wonderlijke fluit kreeg, ontdekte hij zijn onvermoede talent als fluitspeler en samen met zijn moeder verbaasde hij zich over de gevolgen van zijn spel: zelfs de Rambutanboom sprak ...

Deel 5 - Kantjil

Het blauwe bloempje dat Bu Bu van de prachtige witte duif had gekregen, lag voor hem in het groen en het leek een stukje uit de hemel waarin de vogel zojuist was opgestegen. De stem van de Rambutanboom klonk nog na in de oren van moeder en zoon. Wat een mooie woorden had hij gesproken, maar wat bedoelde hij nu precies met die opdracht? Op hetzelfde moment hoorden de boszwijntjes een zacht gesnik.

Bu Bu liep in de richting van het geluid en zag na enige tijd tussen de struiken een heel jong kantjilhertje liggen, dat zwaar gewond was. Het kon niet meer staan en had al veel bloed verloren.
¨Ach, help me,¨ smeekte het toen het Bu Bu bemerkte, ¨ik heb zo'n pijn!¨

Het biggetje stond even besluitloos te kijken en vroeg toen:
¨Hoe komt dat? Wie heeft dat gedaan?¨
¨Een monster,¨ antwoordde het hertje zwak, ¨een monster dat er uitzag als een draak, met een hele grote bek! Toen er fluit gespeeld werd, sloeg hij op de vlucht, anders ...¨

Ineens werd Bu Bu zich weer bewust van zijn instrument dat hij nog bij zich had en begon impulsief te spelen.

Kantjil keek verrast op:
¨Dus jij speelde zo mooi!¨ Zijn woorden werden meegevoerd door de heldere tonen die zijn verhitte lijfje met een weldadige en genezende koelte overstroomden.
Meis Melati was naderbij gekomen en beschouwde in verwondering wat er gebeurde. Kantjil werd steeds rustiger, de vurige open wonden hielden op met bloeden en leken zich langzaam te sluiten. Bu Bu speelde en de omgeving straalde van een intens, toch heel natuurlijk licht ...

wordt vervolgd ...

Copyright © Stichting 't Gorke