De avonturen van Babi Rambutan
< Terug

De avonturen van Rambutan, kortweg Bu Bu
Geschreven door Donata van der Goorbergh
Conceptueel ontwerp en illustraties door Charles Stephan

Wat er voorafging

Meis Melati kreeg een bijzondere biggenzoon, die niet alleen opviel door zijn uiterlijk maar ook door zijn karakter, beide vergelijkbaar met de vrucht rambutan: van buiten stekelig, van binnen gevoelig en kwetsbaar. De kleine Bu Bu was daardoor vaak eenzaam en onbegrepen.

Op een dag schonk de Oude Tokèh hem in bijzijn van zijn moeder een bijzondere fluit, waaraan het biggetje de fraaiste tonen kon ontlokken, dit tot ieders verbazing maar niet tot die van de oude hagedis en van de Rambutanboom...

Deel 4 - Een opdracht

Bu Bu speelde op zijn fluit en ging daar zo in op dat hij niet bemerkte dat de Oude Tokèh zich stilletjes had verwijderd, moeder en zoon achterlatend in de betovering van dit vreemde wonder. Meis Melati was gaan zitten en luisterde, luisterde... Het leek of alles om hen heen lichter werd, alsof de kleuren opleefden maar het wonderbaarlijkste was wel het plotselinge geklapwiek van een vogel die neerstreek op een tak van de oude Rambutanboom. Toen Meis Melati omhoog keek, zag ze een sneeuwwitte duif met oogjes als pareltjes...

Nog nooit was er in het oerwoud zo'n vogel verschenen. Wel vlogen er regelmatig tropische duifjes rond in het bos, maar een duif van deze serene schoonheid had nog niemand hier gezien. Bu Bu speelde door en scheen zich nauwelijks bewust te zijn van hetgeen om hem heen gebeurde. Ineens zag Meis Melati uit een dood stuk hout, dat al lange tijd onder de boom had gelegen, een hemelsblauw bloemetje opkomen. Het was er plotseling, alsof het zo hoorde... Lege hulzen van sommige reeds opgegeten rambutanvruchten vulden zich met nieuw vruchtvlees en overal rond de beide boszwijntjes lichtte een stralend groen van jong leven op. Pas toen Bu Bu dàt zag, staakte hij zijn spel en keek zijn moeder met blinkende ogen aan.

Een ijle echo van de fluitklank stierf weg in hun beider oren. Meis Melati zat nog steeds tussen het inmiddels verrijkte groen en ze spraken geen woord van verwondering ...
¨O, mamma,¨ verbrak de lichte stem van Bu Bu de betovering, ¨wat was dat mooi! Ik wist niet dat het zó mooi zou klinken! En het ging vanzelf!¨

Ontroerd bezag Meis Melati haar zoon.
¨Ja, jongen, je kan meer dan je denkt!¨ sprak ze en ze liet er zacht op volgen: ¨Kijk eens naarboven: die duif...¨ Toen pas zag Bu Bu de prachtige witte vogel. ¨Ohhh ...¨ was het enige dat hij uit kon brengen.

Net op dat moment daalde de vogel neer en de varkentjes voelden de wind van zijn vleugelslagen. De duif plukte met zijn snavel voorzichtig het blauwe bloempje van het hout en bood het Bu Bu aan. Op het moment dat het biggetje het bij het steeltje in zijn bekje aanvatte, klonk plotseling de stem van de oude Rambutanboom, sonoor en ernstig:
¨Kleine Bu Bu, speel op je fluit om licht en vrede, schoonheid en troost te zaaien. Voleinding en rust zal je tenslotte oogsten, doch niet vóórdat je ondanks alle beproevingen je opdracht hebt volbracht!¨

De boom zweeg en de witte duif vloog klapwiekend op. Bu Bu en zijn moeder keken hem na tot hij tussen de groene bladerenkronen verdween om hoog op te stijgen in de blauwe hemel.
¨Opdracht ...¨ fluisterde Bu Bu haast eerbiedig en keek zijn moeder vragend aan, ¨Welke opdracht?¨

Meis Melati dacht even na en antwoordde toen:
¨Misschien is het je taak om onze mededieren te wijzen op het geluk dat dichterbij is dan ze denken! Je zult zelf moeten ondervinden hoe je dat precies gaat doen.¨

Bu Bu staarde naar zijn fluit en voelde zich verward en opgewonden. Wat werd er nu toch van hem verwacht?


wordt vervolgd ...


Copyright © Stichting 't Gorke